Klasyki i auta kultowe

Ferrari 250 California GT spyder, rocznik 1961. Ostatnio jeden z 56 wyprodukowanych egzemplarzy został wystawiony na aukcji. Sprzedany za, uwaga, 11 mln USD.

Niesamowite auto.

Coś pięknego.... a następca? Żal

Nie mogę się cały czas nadziwić, 250 California po prostu powala!

A co do pierwotnego... tematu tematu, to warto zauważyć że dużo zawdzięczamy autom z lat 60., pierwszym autom z centralnie położonym silnikiem- Lamborghini Miura, czy Ferrari 250LM. W końcu to bezpośredni pradziadkowie Murcielago i Enzo, dziadkowie Diablo i F50, ojcowie Countach'a, F40, 288GTO itd itd... Wszystko co dziś najszybsze ma centralnie położony silnik. Kilka lat przed powstaniem Miury i 250LM, pod koniec lat 60. silnik przeniósł się za plecy kierowcy...w Formule 1. No i tak już zostało.

Natomiast tytuły miss samochodów zawsze się sypią na smukłe coupe z klasycznym układem napędowym i dłuugą maską Wesoly

Ferrari 250>---(40 lat)--->Ferrari Maranello, Aston Martin DB4>---(40 lat)--->Aston Martin DB9...i tak już pewnie zostanie. Design Anglików i Włochów na prawdę podziwiam za elegancję (w przypadku klasycznych coupe).

Warto wspomnieć, że mistrz Enzo mocno sprzeciwiał się wypuszczeniu pierwszego Ferrari z centralnie umieszczonym silnikiem, uważał to za rozwiązanie niebezpieczne dla klientów (takie auta wymagały wprawy i silniki tego typu stosowano właściwie tylko w wyścigówkach). Dopiero sukces Lamborghini Miury otworzył mu nieco oczy. Kierownictwo postanowiło pójść na całość i poza wynegocjowaniem u Enzo zgody na pierwsze auto z silnikiem pośrodku chciało uruchomić linię, uwaga, niedrogich sportowych samochodów.

Tak powstała marka Dino.

Na zdjęciu - Dino 206 GT

Enzo nie zgodził się, by Ferrari miało w dorobku jakiekolwiek tanie samochody. Nie taki był wizerunek marki i nie w takim kierunku miała się rozwijać. W związku z tym utworzono nową markę. Nosiła ona imię po zmarłym synu Enzo - Alfredo "Dino" Ferrarim. Jego syn, zanim młodo zmarł na ciężką chorobę mięśni, pracował nad sześciocylindrowym silnikiem, który miał być używany w Formule 2. Marka Dino była dobrym polem do przetestowania właśnie tego typu jednostek.

Dino miało w swoim dorobku dwa modele:
- 206 GT (na zdj.powyżej). Design by Pininfarina. Poza bazowym coupe z dwulitrową sześciocylindrówką były jeszcze wersje 2,4 litra V6 GT i GTS, gdzie ten drugi to urokliwy spider. Wersja 2,4 osiągała 175 KM i prędkość maksymalną 235 km/h. Oczywiście jednostka była umieszczona centralnie.
- 308 GT 4 (zdj. poniżej). Design by Bertone (i to widać), produkowane w latach .70. Coupe w stylu 2+2 napędzane było trzylitrową V-ósemką o mocy 250 KM. W roku 1976 zrezygnowano z marki Dino i model otrzymał galopującego konika na maskę.

Pozdro

No, dobrze, że rozwinąłeś. Bertone+Ferrari wyjątkowo mi nie leży...

Co do aut kultowych, ciekaw jestem, kto z Was wie o takim aucie jak Nissan Skyline? Zakładam, że Ty, Lipton jesteś w temacie, ale ciekaw jestem- jak się ma powszecha wiedza o tym samochodzie?
Pozdro.

Skyline? Cóż...
Mogę spróbować coś o nim napisać.
Pierwszy Skyline był robiony w latach pięćdziesiątych przez firmę Prince, japońskiego producenta aut luksusowych. Nie wyróżniał się niczym szczególnym, wyglądał trochę jak popularne wówczas Chevrolety Bel Air.

10 lat później Prince związał się z Nissanem i wyszedł Skyline C10, pierwszy spod znaczku Nissana. Był to najzwyklejszy sedan świata. Jego najsilniejszy silnik rozwijał moc 105 koni - nazywać coś takiego "2000GT-X" to moim zdaniem lekka przesada była. Nie załamano się jednak i wypuszczono pierwszego GT-R (1969 rok) - miał on pakiet spojlerów i dwulitrowy motor o mocy 160KM. Oczywiście, nie miał on konkurować z amerykańskimi Mustangami i Chargerami, ale w Japonii spowodował pierwszy w historii boom na drifting.

Następna generacja przypadała na lata '72-'77. Sprzedawany po marką Datsun. Design wzorowany na Muscle Cars. Sprzedawał się całkiem nieźle, zwłaszcza w Australii. GT-Ra wypuszczono w '73 i miał 160 koni, czyli wciąż niedużo.

O kolejnych dwóch generacjach (C211 i R30) lepiej zapomnieć - po części dlatego, że nie wypuszczano w nich GT-Rów, po części dlatego, że to były koszmarne wozy. Co z tego, że mocniejszym wersjom wymyślano coraz to ciekawsze nazwy jak 2000GT-EX albo 2000GT Turbo, skoro nie wyciągały więcej niż 150 koni. Owszem, może i było coś takiego jak 190 konne RS-X, ale wcale nie poprawiło to wizerunku Skyline'a, który zaczął być postrzegany jako bryka dla taryfiarzy.

Kolejna wersja, R31, nadal wyglądała jak taryfa, ale miała już konkretniejsze silniki. Sprężone sześciocylindrówki rozwijały moc ponad 200 koni. Niestety nie wiem, jak wyglądał import na Europę.

O "kultowym" Skyline właściwie możemy mówić od czasów generacji R32, przełomie lat .80 i .90. Wreszcie jakiś ładny design (coupe), wreszcie znów mamy GT-Ra, i to jakiego! Prawie 300 konne V6 Twin turbo, oraz mnóstwo innych bajerów, np. wyczynowe hamulce i zaawansowane komputery... Przez pewien czas trzymał rekord Nurburgringu. Niestety, zwykły Skyline w wersji sedan już taki fajny nie był. I tak już pozostało. Skyline - bryka dla taksówkarzy. Skyline GT-R, bryka dla rajdowców i drifterów.

Dzisiaj następcą Skyline'a "zwykłego" jest infinity G35 (szkarada), zaś GT-Ra... Nissan GT-R.

No i tyle;)

W sumie szkoda, że GT-R R35 jest taki... supersportowy, wysilony, taki wychuchany i wydmuchany, skomplikowany, aż strach go dotknąć! Obawiam się, że popularność GT-Ra wśród tunerów skończy się na R34, a szkoda.

Warto wspomnieć o silniku-legendzie, tzn RB26DETT, dla którego fabryczna moc rzędu 280-330KM była śmieszna. Wierzyć mi się nie chce, jak słyszę o wyciskaniu 500-600KM bez otwierania silnika. Widać, że na opracowaniu tego samochodu nikt nie oszczędzał, skoro konstrukcja ma tak gigantyczne rezerwy wytrzymałości.

A o tym, że jest dobrym torowym zwierzem już wspomniałeś Wesoly

Na prawdę, wyjątkowy samochód. Jedyne, co można mu zarzucić to samolubność- kiera po złej stronie.